5__200_250

Specyfika zaburzeń mogących występować u DDA dotyczy przede wszystkim:

Kategorie doświadczeń, które są najczęstszym źródłem traumatycznych doświadczeń DDA to:

Wpływ na stworzenie przez DDA udanego związku i rodziny ma głównie:

Destrukcyjne schematy osobiste (zgodnie z koncepcją terapii schematów) to:

W integracyjnej psychoterapii DDA wg Z. Sobolewskiej-Mellibrudy i J.Mellibrudy szczególną rolę odgrywa:

Na psychoterapię grupową DDA nie powinny być kwalifikowane:

Najważniejsze cele integracyjnej psychoterapii grupowej dla DDA wg Z.Sobolewskiej-Mellibrudy, to:

Psychoterapia grupowa dla DDA ma szczególne znaczenie, ponieważ:

Czym jest syndrom DDA?

Wymień najczęstsze przejawy syndromu DDA, opisywanego przez psychoterapeutów:

W rozbrajaniu mechanizmów uzależnienia w terapii osób uzależnionych z przewlekłą traumą interpersonalną doznaną w dzieciństwie (lub z tzw. syndromem DDA) należy zwrócić uwagę na:

Terapia ta ukierunkowana jest na redukowanie dysfunkcjonalnych schematów poznawczych pacjenta i rozwijanie jego naturalnych reakcji adaptacyjnych. Zmiany te osiąga się przez analizę założeń, twierdzeń i wyznawanych przez pacjenta norm zachowań. Powyższy opis podejścia terapeutycznego odnosi się do:

Terapia ta ukierunkowana jest na pomoc człowiekowi w odnalezieniu czy wzmocnieniu sensu życia. Realizowana jest poprzez prowadzoną wspólnie z pacjentem analizę egzystencji. Analizowane są osobiste wybory, ponoszenie odpowiedzialności za decyzje i wolność wyboru. W rozmowach tych nawiązuje się również do Nadsensu (Boga). Proces zmian w tej terapii w toku pogłębiania świadomości pacjenta, prowadzi do samookreślenia, pogłębienia poczucia sensu życia, zmian w systemie wartości. Powyższy opis podejścia terapeutycznego odnosi się do:

Terapia ta ukierunkowana jest na reintegrację osobowości, tj. na wytworzenie spójności JA z doświadczeniem. W podejściu tym zmierza się do przesunięcia źródła oceny własnej osoby z zewnętrznego na wewnętrzny oraz do samourzeczywistnienia. Do tego celu używa się takich metod jak empatyczne rozumienie, skupianie się na teraźniejszości, bezwarunkowa akceptacja, życzliwość i kongruencja (spójność). Powyższy opis podejścia terapeutycznego odnosi się do:

Terapeutą, który zaproponował używanie nazwy „grupy spotkaniowe” do terapii grupowej, która podkreślała niezwykłą wartość autentycznego spotkania pomiędzy uczestnikami, pomiędzy uczestnikami a prowadzącym oraz pomiędzy różnymi sferami JA każdego uczestnika, był:

Zmiana terapeutyczna jest złożonym procesem dokonującym się w wyniku wzajemnego, zawiłego oddziaływania ludzkich doświadczeń zwanych przez I. Yaloma, czynnikami terapeutycznymi. Należą do nich wszystkie wymienione w punkcie:

Według I. Yaloma następujące cechy czynników terapeutycznych: solidarne siły, które sprawiają, że członkowie pozostają w grupie, poczucie przynależności do grupy i bycia przez nią akceptowanym, ciągły bliski kontakt z innymi, ujawnianie krępujących spraw przy ciągłej akceptacji grupy odnoszą się do:

Wszelkie działania (tłumienie zagrożeń, niechęć do odsłaniania się, pragnienie dominacji w relacji, brak akceptacji dla relacji) podejmowane świadomie i nieświadomie, które mają zapobiec, unieważnić lub w inny sposób zminimalizować efekty terapii to:

Bez względu na podstawy teoretyczne różnych szkół psychoterapeutycznych istnieją wspólne czynniki, wpływające na zmiany zachodzące w pacjentach. Należy do nich:

W czasie sesji terapeuta stara się utrzymać uwagę pacjenta na przykrych wspomnieniach i określonych uczuciach przez niego przeżywanych, pomimo jego wyraźnego oporu. Zachowanie terapeuty świadczy o:

Jednym z elementów procesu diagnostycznego jest plan terapii. Do planu terapii nie należy określenie:

Przejawy oporu są bardzo zróżnicowane. Poznajemy je czasami dopiero po pewnym czasie, kiedy jesteśmy zaangażowani już w relację. Wydatkujemy energię, aby przekonać klienta do czegoś, czego on naprawdę nie chce. John Enright proponuje, aby terapeuta niezależnie od zaawansowania relacji przeszedł kilka podstawowych kroków, które pomogą mu pokonać opór klienta. Który z opisanych kroków należy do pracy nad pokonywaniem oporu klienta według J. Enrighta:

Swobodne skojarzenia to podstawowa technika ujawniania potrzeb i pragnień instynktownych. Technika ta jest charakterystyczna dla podejścia:

Opór uważany jest czasami za naturalną konsekwencję błędów popełnionych przez terapeutę. Nieprecyzyjność w nazywaniu, definiowaniu pojęć, poleceń sprawia, że pacjent nieadekwatnie reaguje lub nie wykonuje poleceń. To rozumienie oporu charakterystyczne jest dla podejścia:

Opór uważany jest czasami za naturalną tendencję pacjenta, która jest nieświadomym sposobem zapobiegania powrotowi do nieprzyjemnych doznań z przeszłości. To rozumienie oporu charakterystyczne jest dla podejścia:

Ważne zjawiska w psychoterapii dotyczą także sfery poznawczego funkcjonowania pacjentów. W omawianym nurcie psychoterapii wyodrębniany jest wgląd intelektualny (zrozumienie własnych motywów, impulsów, zachowań) oraz wgląd emocjonalny (odkrycie nowych treści z współwystępującym doznaniem cielesnym jest poszerzeniem doświadczenia). Nieraz w stosunku do alkoholików używamy także określenia, że akceptację powinien mieć na poziomie intelektualnym i emocjonalnym. Według jakiego podejścia opisane zostało rozumienie opisanego zjawiska:

Schemat jest względnie trwałą i kształtowaną przez minione doświadczenia osobistą formą organizacji psychicznej łączącej różnorodne, ale specyficzne treści i zjawiska psychologiczne. Jego główną rolą jest:

Praca nad lękiem na poziomie jego wymiaru/ aspektu emocjonalnego obejmuje:

W praktyce klinicznej i psychoterapeutycznej za najważniejsze schematy, jakimi posługuje się człowiek uznaje się schematy, które dotyczą:

Schemat dezadaptacyjny oznacza w szczególności:

Ucieczka, jako sposób radzenia sobie z poczuciem winy przez osoby uzależnione obejmuje:

Etapy pracy nad poczuciem winy obejmują:

Do podstawowych zniekształceń poznawczych, które wiążą się z przykrymi przeżyciami, pojawianiem się negatywnych uczuć i depresyjnego zachowania oraz są przedmiotem pracy psychoterapeutycznej należą:

Program Aggression Replacment Training (ART – trening zastępowania agresji) skierowany jest do młodzieży agresywnej z myślą zmiany ich zachowań. Program ten ukierunkowany jest na trzy komponenty agresji. Który z wymienionych elementów nie należy do celowanych w programie:

Smutek jest obecny w życiu i w psychoterapii. Kiedy nie robimy czegoś, co sprawia nam radość i satysfakcję może pojawić się smutek. Są różne smutki, ponieważ ich korzenie są odmienne. Zaznacz element, który nie należy do podstawowych źródeł smutku:

Które z wymienionych zagadnień nie należy do superwizji klinicznej prowadzonej w programie certyfikowania specjalisty i instruktora terapii uzależnień:

Tworząc grupę terapeutyczną (szczególnie w programie pogłębionym) terapeuta prowadzący musi ustalić pewne warunki jej funkcjonowania. Powinien on:

Model transgeneracyjny w systemowym ujęciu rodziny charakteryzuje się:

Racjonalno-emotywna terapia behawioralna (REBT) Ellisa ujmuje zachowania jako łańcuch zdarzeń A- B-C gdzie A to:

Zasada ekwipotencjalności (w rozumieniu systemowym) wskazuje na to, że:

W psychoanalizie (ujęciu psychodynamicznym) przepracowanie jest:

Relacja terapeutyczna w psychoterapii indywidualnej ma swój odpowiednik w psychoterapii grupowej. Jest to:

Zjawisko przeciwprzeniesienia w psychoterapii:

Kobieta wiele lat była bita, lżona i gwałcona przez własnego męża. Nie pozwalał jej z nikim się kontaktować i chodzić do pracy. Od blisko roku nie jest już z mężem, mieszka sama z dziećmi. Pomimo tego czuje się odrętwiała i otępiała uczuciowo. Boi się ludzi i nic ją nie cieszy. Jak jest sama w domu nasłuchuje czy mąż nie wraca. Widok pijanego mężczyzny wzbudza w niej paniczny strach. Często miewa koszmarne sny, a na jawie mimowolnie przypominają się jej sceny przemocy. Prawidłowe rozpoznanie występujących zaburzeń to:

Mężczyzna - 40 lat, jest wysoki i silnie zbudowany. Po ostatniej wizycie u lekarza okazało się, że wyniki podstawowych badań laboratoryjnych są w normie. Zaczął pić w wieku około 15 lat. Z wywiadu wynika, że miał ojca alkoholika. Nawet bez picia alkoholu miał wiele konfliktów z prawem. Dwukrotnie siedział w więzieniu za rozboje pod wpływem alkoholu. Żył w kilku nieformalnych związkach. Nie czuje się jednak odpowiedzialny za ich rozpad. W ciągu ostatnich dwóch lat pił jednym wielkim ciągiem. Opis osoby uzależnionej jest charakterystyczny dla:

Pacjent oddziału ortopedycznego zgłosił w godzinach popołudniowych złe samopoczucie. Przypadkowo złamał nogę kiedy przeskakiwał przez barierkę na ulicy. Nie przyznał się lekarzom, że długo pił. Okazało się w trakcie konsultacji specjalisty, że przestał pić nagle po dwuletnim okresie codziennego spożywania alkoholu. W godzinach popołudniowych zaczęły dokuczać mu nudności, bolała go głowa, towarzyszyły mu zlewne poty. Zaczął cały się trząść. Do rana miał dwa napady drgawkowe. Prawidłowym rozpoznaniem, które umożliwi dalsze zajęcie się pacjentem przez lekarzy jest:

U 40 letniego mężczyzny psycholog i psychiatra stwierdzili występowanie kilku charakterystycznych objawów: nieliczenie się z uczuciami innych, nieliczenie się z normami społecznymi, nieodpowiedzialność za swoje postępowanie, niemożność utrzymania trwałych związków z innymi, niski próg odporności na frustrację i niski poziom pobudzenia do zachowań agresywnych, tendencję do obwiniania innych, dużą drażliwość, utrzymujące się od młodzieńczego wieku tendencje do wchodzenia w konflikt z prawem. Badania EEG i tomografia mózgu są w normie. Poprawna diagnoza to:

Program, który opiera się na podejściu uznającym uzależnienie za śmiertelną, postępującą chorobę, której rozwój można zatrzymać dożywotnią abstynencją, a skuteczna terapia odbywa się w małych grupach, gdzie chorzy identyfikują się z objawami choroby, poznają Tradycje i Kroki AA oraz wspierają się poprzez uczestniczenie w mitingach:

Pacjent miał około 62 lat. Był kilkanaście razy hospitalizowany z powodu intoksykacji. Teraz zdarzyło mu się pić kilka dni. Przekonywał on lekarza, że to wszystko przez żonę, która na stare lata zwariowała i „puszcza się” z kim popadnie. Ostatnio właśnie przyłapał ją na próbie zdrady z listonoszem, który przyniósł jej rentę. Twierdził on, że nie był to jedyny przejaw jej niemoralnego prowadzenia się. Pacjent ten wielokrotnie śledził żonę poza domem. Poprawne, najbardziej prawdopodobne rozpoznanie to:

Pacjent kilkakrotnie dokonywał implantacji disulfiramu (esperalu). Zazwyczaj po sześciu, ośmiu miesiącach łamał abstynencję i wypijał alkohol. Po ostatniej „wszywce” zdarzyło się jednak coś niepokojącego. Początkowo, kiedy wypił pierwszą porcję alkoholu, nie miał żadnych niepokojących objawów. Po kolejnej, teraz już większej dawce alkoholu (łącznie około 500 g wódki), znacznie podniosło mu się ciśnienie krwi, wystąpiło zaczerwienienie twarzy, zaburzenie pracy serca, duszność. Wezwał pogotowie i został zabrany do szpitala, gdzie kilka dni spędził na oddziale internistycznym. To, co przydarzyło się pacjentowi, to: